Van Dag Tot Dag

Vanochtend zijn papa en mama heel vroeg opgestaan om eens even een kijkje te nemen in de kerk waar we je gaan dopen. Dat duurt nog wel even, maar we waren toch al heel benieuwd. Op de foto zie je dat het een heel mooie kerk is. De kerk is een paar jaar geleden helemaal opgeknapt. De doopvond stond achter in de kerk, maar waarschijnlijk kan deze verplaatst worden, want op foto’s zagen we hem ergens anders staan.

In juli gaan we jou daar dopen. Dat gaat vast een mooie dag worden!

Papa en ik lijken hetzelfde virus te hebben, namelijk van het virus ‘dit willen we nog allemaal af/gedaan hebben voordat jij geboren wordt’. Toch uit zich dat bij ons beiden heel anders. Bij mij uit zich dat in kamertje inrichten, kleertjes wassen die we hebben gekocht/gekregen, opruimen in huis, doop regelen, geboortekaartje maken, foto’s inplakken ed. Bij papa uit zich dat in toch nog even die instructeurs- en wijncursus doen, administratie opruimen (met enige stimulatie van mij), website maken en vele uren achter de computer (allemaal zeer nuttig, echter ik zie de prioritering anders dan hij, weer nesteldrang syndroom?!?). Uiteindelijk komt dan half april meer rust. Kamertje is klaar, huis is helemaal gepoetst en opgeruimd (met grote dank aan mijn schoonmoeder), alle cursussen zijn afgerond, geboortekaartje is klaar (met dank aan Rob van Berkel en zijn oneindig geduld over de vele wijzigingen) en alles wat nu nog hoeft te gebeuren is de kers op de pudding. Jij kan komen.

Gisteren ook (voor de tweede keer) de box in elkaar gezet. De eerste keer bleek de box beschadigd, waardoor we een nieuwe kregen. Samen met topklusser Eva heeft papa ook wielen onder de box gezet. Dat was nogal een bevalling (om maar eens een mooie beeldspraak te gebruiken), want bij de eerste schroef leek de poot al bijna te splijten. Na nog 15 gaatjes steeds groter voor te boren, zitten nu dan ook de wielen onder de box.

De box is door Eva voorzien van 3 zelf gemaakte knuffeltjes (in rood, geel en groen) en oma heeft een mooie mobile toegevoegd. Nog 3 weken tot de uitgerekende datum…

Eind maart ga ik met zwangerschapsverlof. Dit voelt dubbel. Mijn lijf geeft aan dat het genoeg is geweest, maar ben nu net ingewerkt en had graag door gepakt… Tja, kan niet alles. Het stoppen doet me goed. Ik merk dat ik meer moe ben dan gedacht. Ik begin mijn verlof dan ook lekker met een zwangerschapsmassage. Mmmmm. Ook laten we mooie foto’s van mij dan toch wel gigantische buik maken. Had ik tot die tijd bijna geen kwaaltjes, begin ik dan vocht vast te houden in mijn voeten en handen. Niet onoverkomelijk maar wel vervelend. Ik moet aan de steunkousen (zucht) en ’s nachts met skatebeschermers slapen, heel romantisch. Verder ben ik regelmatig uren ’s nachts wakker omdat ik niet in slaap kan komen. Het draaien in bed is een hele opgave en ja ook ik ga waggelen. Maar ondanks deze klaagzang gaat het eigenlijk nog heel goed en amuseer ik me prima.

Tja, als je zwanger bent, mag je op puf cursus. Ik kies yoga in de hoop dat ik ook wat meer mindful wordt. Het is 12 keer en het werkt inderdaad rustgevend. Papa gaat twee keer mee op partneravond waarop hij leert wat hij kan doen om mij te helpen. Eigenlijk heb ik daar weinig vertrouwen in. Niet zozeer in hem maar wij hebben deze technieken ook op elkaar moeten oefenen en iedereen had al na 5 minuten spierpijn en ik heb mij toch echt laten vertellen dat een bevalling over het algemeen iets langer duurt. Dus….. Ik bereid me maar voor dat ik toch het grootste gedeelte zelf moet doen, slik. Ik blijf op een roze wolk zitten, ondanks dat sommige groepsgenoten bij hun eerste bevalling toch niet de standaard bevalling hebben gehad. Ik blijf denken dat mij dit gespaard blijft omdat alles zo goed verloopt. Tja dat zullen we nog wel eens zien.

Na in mijn omgeving redelijk wat drama verhalen over borstvoeding te hebben gehoord en gezien gaan papa en ik toch maar voor een borstvoedcursus van La Legue League van 3 avonden. Erg leerzaam in wat je kan verwachten, de oplossingen zijn en dat het ook even doorzetten is. Nu hopen dat het gaat lukken.

Verder ga ik iedere dinsdag naar zwangerschapszwemmen. Best pittig alle oefeningen. Erg confronterend dat je merkt dat je steeds langzamer wordt. Er wordt veel gedeeld en geroddeld over klachten, diegene die bevallen zijn en is altijd een leuke avond.

Tennissenlessen ben ik tot half maart blijven volgen. Het ging wonderbaarlijk goed, alhoewel ik op het einde alleen de ballen retourneerde die binnen een straal van 2 meter bij mij vandaan waren. Rennen was er niet meer bij… Ach ik vond dat ik een goed excuus had.

Het is eind januari, 3 maanden voor D-day en we hebben nog niets uitgezocht voor het kamertje. STRESS en al helemaal als we horen dat op sommige meubels 3 maanden levertijd zit. Als de wiedeweerga alles uitgezocht en gelukkig bleek wat wij wilden hebben in 1 a 1,5 maand geleverd kon worden. Dat was een opluchting, maar de stress was wel toegeslagen, dus ik ging papa achter z’n broek aan zitten want het kamertje moest geschilderd worden, ik wilde dat er een grote kast kwam en we moesten boekenkasten creëren voor al mijn studieboeken. Dus aan de slag. Ik voelde de druk meer dan papa, waardoor we soms op een andere golflengte zaten… Tja, hoort erbij hebben we begrepen. Ik begrijp dat er zelfs een officiële diagnose voor is, nesteldrang of zo iets.

Op 24 januari is het zo ver. De diploma uitreiking van mijn opleiding tot klinisch psycholoog. Wat fijn dat dit hoofdstuk nu is afgesloten. Het was een zeer leerzame weg maar ging zeker niet over rozen. Het voelt wel als veel geluk hebben dat we precies nu zwanger zijn. De timing had niet beter gekund.

De tweede week van januari gaan we 2 weken naar Gran Canaria, onze laatste vakantie met z’n tweetjes. Ik was er onwijs aan toe, na alle stress om mijn opleiding af te ronden, maar gelukt!!!! Nu relaxen en genieten van de zwangerschap. We hadden super weer en hebben zowel het eiland onveilig gemaakt met onze huurauto maar ook lekker rustig aan gedaan. Het kostte voor mij wel wat tijd om in een langzamere versnelling te komen. Nog steeds gaat het heel goed met de zwangerschap en heb ik gelukkig bijna geen klachten. Het gaat zo goed dat ik regelmatig ‘vergeet’ zwanger te zijn. Behalve als ik wil draaien in bed, moet opstaan uit een lage stoel of we toch besluiten even dat bergje te beklimmen….

Op 5 januari laten we een pretecho maken. Erg leuk om zo lang naar jouw te kijken. Helaas ben je wat verlegen en verschuil je je gezichtje veel achter handjes en voetjes, maar toch hebben we een paar mooie foto’s van je gezichtje. Nog moeilijk te zeggen op wie je lijkt.

Op 26 augustus 2012 is het zover, de test geeft aan dat we zwanger zijn. Wat een bijzonder moment! Het blijft echter heel onwerkelijk totdat we op 28 september onze eerste echo krijgen. En ja hoor, daarop ben je te zien als een klein rupsje.
Wij helemaal in de wolken terwijl de verloskundige aangeeft dat het helemaal niet zo’n mooie foto is. Wij helemaal verontwaardigd waarna ze uitlegt dat het eigenlijk nog wat vroeg is voor een echo omdat over een paar weken je echt een kindje ziet en het nu nog een wat ondefinieerbare vorm heeft. Dat interesseerde ons helemaal niets, want nu was het echt. Ik heb gelukkig helemaal geen klachten, niet misselijk, niet overmatig moe, waar ik erg blij om ben want er moet nog veel gebeuren voordat ik eind december kan afstuderen als klinisch psycholoog. De nekplooimeting en 20 weken echo waren ook nog spannend, maar bij beide testen kregen we groen licht, dus nu durfde ik er pas echt op te vertrouwen dat we papa en mama werden, helemaal toen jij je liet voelen.