Uncategorized

Vandaag was het dan zover: Milou heeft de hele nacht doorgeslapen! Was wel even wennen. Toen ik mijn wekker om 7:00 hoorde gaan en ik me realiseerde dat ik vannacht niks gehoord had, denk je toch als eerste dat er iets mis is. Met een blik in de wieg zag ik dat dat niet zo was. Wel was ze er weer eens in geslaagd om het dekentje van haar af te duwen, maar behalve koude handjes ging het prima. Dus lekker laten slapen! Uiteindelijk hoefde mama pas om 7:30 aan het werk voor de eerste maaltijd. Nu maar hopen dat het niet bij een eenmalige actie blijft. Morgen is Milou 7 weken oud, dus alhoewel ik geen vergelijkingsmateriaal heb, valt dat niet tegen. Maar laten we niet te vroeg juichen 😉 Wordt vervolgd…

Op 22 mei hebben we foto’s van onze kleine spruit laten maken, want ze schijnen heel snel groot te worden (kan ik niet op wachten en ooh nee, ze nu zo’n schattig klein hummeltje)…. Anyway je weet wel van die foto’s baby bloot bij papa en mama. Heel idyllisch en mooi. We grapten nog tegen de fotograaf, dadelijk krijgen we ongelukjes. Hij zei, dat komt vaker voor, niet erg. Toen bedacht ik me dat ik wel reserve kleren mee had voor Milou maar niet voor ons. De fotograaf zei dat het bijna nooit was voorgekomen dat ouders onder zaten. Tja, dat had hij beter niet kunnen zeggen. Mama was als eerste aan de beurt, nog helemaal aangekleed en klaar om Milou bij papa te positioneren, dacht Milou ik moet plassen, shirt en broek onder, zucht. Tijdens het fotos maken met papa dacht Milou ik moet ook poepen, gelukkig niet op zijn kleren maar toch. Mooi dachten we, nu hebben we alles gehad. Het was rond etenstijd, dus ze begon te huilen. Ik haar aangelegd en toen dacht haar sluitspier, dit is een goed moment om te ontspannen, tja nu niet alleen mijn broek onder plas maar ook onder de …. . De full experience. Blijkbaar was het toch uniek want de fotograaf zei toen, doe maar een luier om die kunnen we wel weg retoucheren. Een stuk veiliger. Het lijkt erop dat we een mooie fotoshoot hebben, volgende week de foto’s ophalen en kijken of Milou talent heeft om fotomodel te worden. De exposure die Milou ons gegeven heeft, hebben we goed doorstaan, want zeg nou eerlijk, fijn is anders maar het is van je kind en die mag dat. Hoe de fotograaf erop terugkijkt is moeilijk te zeggen. Gelukkig liep op dat moment de poetsvrouw rond, dus die zal nog even alles ontsmet hebben, denk ik zo. Wij nog in het begin zeggen dat we zo’n makkelijk kind hebben. Ik heb zo’n vermoeden dat hij daar anders over denkt. Tja, geef hem eens ongelijk.

Ja het bestaat echt, een cursus om de huiltjes van je baby te onderscheiden. Gisteren hebben we de video van Priscilla Dunstan gekeken, die deze taal ontwikkeld heeft. Want je wilt toch zo goed mogelijk begrijpen wat je baby je probeert duidelijk te maken. Dus we werden ondergedompeld in de huiltjes die als Neh (ik heb honger), Eh (boertje zit dwars), Eairh (darmkrampjes), Owh (ik ben moe) en Heh (ik voel me niet lekker) klinken. Vannacht probeerden we het toe te passen, maar er ontstond toch discussie tussen Rob en mij of het nou Neh of Eh was. Het was voedertijd tijd het zal wel Neh zijn maar we hoorden toch echt Eh. Eenmaal aan de borst dronk Milou als een bezetene dus, zal wel Neh zijn geweest. Kortom of we moeten nog veel oefenen, of we hebben geen absoluut gehoor zoals mw Dunstan heeft of Milou spreekt een ander dialect. We moeten haar misschien toch maar voor de zekerheid ook de video laten zien, ook voor haar bestwil als haar ouders haar beter begrijpen…. En misschien baart oefening kunst.

Een van de hoogtepunten van de eerste week voor papa was het in bad doen van Milou. Na eerst een hevige huilbui bij het wassen op het kussen, mocht ze daarna in het lekkere warme water. Papa hield haar stevig vast met behulp van de speciale greep die onze kraamhulp Vera had voorgedaan. Zodra Milou in het lekkere warme water was, zag ik haar zichtbaar genieten. Na een tijdje lekker gebadderd te hebben, moest ze er natuurlijk ook weer uit. Toen was het even wat minder leuk, want dan is het best koud als je helemaal nat bent.

Maar de echt lol kwam pas toen papa het badje leeg ging maken. Na de eerste emmer geleegd te hebben, kwam papa weer terug op de kamer toen plotseling de slang van het badje losschoot. Voordat papa die te pakken had, stond de slaapkamer al behoorlijk vol met water. Dat werd dus dweilen. Tja, alle begin is moeilijk. Gelukkig gebeurde het een paar dagen later nog eens toen onze kraamhulp het badje leeg maakte onder het mom: laat mij dat maar doen. Gelukkig voelde papa zich toen wat minder een kluns als zelfs de professional het overkomt.

Wat een roller coaster het krijgen van een kind. Iedereen zei het al, maar wat een verschil tussen het weten en zelf ervaren… Tja hoe zal ik het omschrijven. Overdag zag alles er wel redelijk rooskleurig uit maar s’avonds sloegen de twijfels en negatieve gedachten toe. Gelukkig bleef Rob rustig en liet zich niet gek maken door mijn stemmingswisselingen, wat erg fijn was. Nu aan het einde van de week zijn de pieken en dalen ook weer wat genormaliseerd. Halverwege de week had ik super last van mijn rug. Ik dacht spierpijn, maar wat bleek, Rob had zo hard op mijn rug geduwd tijdens de weeën (helaas op mijn instructies….) dat mijn rug blauw was en het dus toch geen of niet alleen spierpijn was. Mijn schouders en nek waren ook helemaal verstijfd, maar een massage deed wonderen. De borstvoeding startte goed. Ik dacht appeltje-eitje. Echter na 1 dag werden ze meer gevoelig en ontstonden er kloofjes, Stress, maar gelukkig met de juiste begeleiding van de kraamzorg en de lactatiedeskundige kan ik na een week zeggen dat Milou en ik het aardig onder de knie aan het krijgen zijn en de beginners kwaaltjes ver over lijken te zijn. Gelukkig. De nachten verlopen wisselend, tussen dat we tussen de voedingen door kunnen slapen maar ook dat Milou tussen de voedingen krampjes heeft. Dan zijn de nachten erg zwaar. Milou doet het heel goed. Na 6 dagen was ze al op haar geboortegewicht. Verder is ze een heel tevreden baby. Die veel slaapt en op de momenten dat ze wakker is de wereld aan het bestuderen is.

Op 11/5/13 om 01.00 uur s nachts was het zover. Regelmatige weeën. Ikke blij, geen inleiding. Anderhalf uur later Rob wakker gemaakt, wat behoorlijk wat moeite kostte want die dacht, het is nog geen ochtend, we hoeven nog niet naar het ziekenhuis. De verloskundige gebeld en bleek dat ik 2 cm ontsluiting had. We mochten naar het ziekenhuis. Al met al kostte dit meer tijd dan verwacht, want tijdens een wee kon ik niet zoveel en ze kwamen toch iedere 5 minuten. Om 06.00 uur kwamen we aan in Woerden. Toen had ik 4 cm ontsluiting en twee uur later 6 cm. Alles ging zeer voorspoedig en was ook goed vol te houden. Toen kwam er een dip, namelijk 4 uur stilstand op 6 cm. Uiteindelijk werd ik aan het infuus gelegd om de weeën verder op te wekken en kreeg ik pijnbestrijding. Dit laatste was super want tussen de weeën door sliep ik. Volledige ontsluiting volgde. Het persen ging niet goed. Na 1 uur was ik volledig uitgeput. De gynaecoloog kwam kijken en besloot tot vacuüm verlossing. Mij maakte het niet meer uit. Binnen 10 minuten werd Milou geboren en ik was zo blij dat het over was. Alles was goed maar we moesten nog een nachtje ter controle blijven. Zondag ochtend mochten we naar huis, alles was in orde.

Op 10 mei moet ik weer op reguliere controle. Het idee is om vandaag te strippen want ik zie het niet zo zitten om bij 42 weken aan het infuus te moeten. De verloskundige had afgelopen dinsdag gezegd dat het over het algemeen niet zo’n pijn doet………:(….. Bloeddruk was goed maar voor de zekerheid en als standaard procedure wilde ze ook dat we een hartfilmpje lieten maken in het ziekenhuis. Dus op naar het ziekenhuis in Woerden waar bleek dat een hartfilmpje 30 minuten duurde…. Was wel rustgevend steeds het geklop te horen. De verloskundige was tevreden over de hartslag. Daarna nog een controle echo om te kijken of de kleine volgens de groeicurven groeit maar ook om te kijken of er nog voldoende vruchtwater is. De groeimetingen waren prima, maar het vruchtwater niet, het was te weinig. Nadat de verloskundige met de gynaecoloog had overlegd, was de conclusie dat het sowieso een medische indicatie werd en dat als vandaag de bevalling niet automatisch op gang zou komen, ik zaterdag word ingeleid. Tja, niet wat ik in gedachten had. Nu hopen dat HET vannacht gaat gebeuren, anders toch het infuus…..

27 april, begint Rob te niezen en zegt hij dat hij zich niet lekker voelt. Ik denk jaja, mannen, zal wel meevallen. Helaas niet, hij krijgt koorts en moet een paar dagen thuis blijven van zijn werk. Oké, hij hoeft niet te puffen, maar om naast een man te puffen die zwak, ziek en misselijk is, ook niet mijn ideaal beeld van rots in de branding. Naar en paar dagen gaat het beter met hem en hij grapt, die zwangerschap zorgt voor goede resistentie en weerstand want jij hebt niets. Nee, gelukkig niet. Hadden we maar niets gezegd. Op 3 mei begin ik te hoesten en keelpijn te krijgen en de dag erna krijg ik bijna geen lucht. Gelukkig geen koorts, maar hoe moet dat nu als ik nu moet bevallen? Ik klink als een bouvier, en zodra ik 5 stappen zet ben ik buiten adem. ZO KAN IK NIET BEVALLEN!!!!! Verkouden niet erg, maar NIET NU! Alle middeltjes worden uit de kast gehaald, een gesneden uit naast het bed, verse jus, extra vitamine C, melk met honing en duimen maar. Gelukkig loopt het met een sisser af. Na 2 dagen flink beroerd te zijn geweest en slecht geslapen te hebben, begin mijn afweer het weer langzaam over te nemen en ben ik blij dat de kleine zo’n rekening met mama houdt.

Gelukkig zijn er ook boekjes voor aanstaande papa’s zoals ik. Natuurlijk roept iedereen dan meteen Kluun’s “Help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt”, maar daar heb ik het hier niet over. Nee, ik heb het over een praktisch en duidelijk geschreven boek dat bij mannen meteen herkenning teweeg brengt: een handboek. Het boek van schrijver Louis Borgenicht met de titel “Hoe werkt mijn baby?” is simpel. Maar let op: laat het vooral niet aan je partner lezen, want de zakelijke benadering en de technische benadering van het onderwerp kan je wel eens moeten bekopen……

Kortom, ik noem het een geheime tip (alleen voor papa’s).

Mama is aan de laatste dagen begonnen. Officieel is ze overmorgen (1 mei) uitgerekend.

Vandaag heeft papa een foto gemaakt zodat je haar dikke buik goed kan zien. Hij is echt gigantisch!

Daar zit jij dus in, maar dat kan je je bijna niet voorstellen, maar toch is het zo.