Archief van Auteur: mama

Op 22 mei hebben we foto’s van onze kleine spruit laten maken, want ze schijnen heel snel groot te worden (kan ik niet op wachten en ooh nee, ze nu zo’n schattig klein hummeltje)…. Anyway je weet wel van die foto’s baby bloot bij papa en mama. Heel idyllisch en mooi. We grapten nog tegen de fotograaf, dadelijk krijgen we ongelukjes. Hij zei, dat komt vaker voor, niet erg. Toen bedacht ik me dat ik wel reserve kleren mee had voor Milou maar niet voor ons. De fotograaf zei dat het bijna nooit was voorgekomen dat ouders onder zaten. Tja, dat had hij beter niet kunnen zeggen. Mama was als eerste aan de beurt, nog helemaal aangekleed en klaar om Milou bij papa te positioneren, dacht Milou ik moet plassen, shirt en broek onder, zucht. Tijdens het fotos maken met papa dacht Milou ik moet ook poepen, gelukkig niet op zijn kleren maar toch. Mooi dachten we, nu hebben we alles gehad. Het was rond etenstijd, dus ze begon te huilen. Ik haar aangelegd en toen dacht haar sluitspier, dit is een goed moment om te ontspannen, tja nu niet alleen mijn broek onder plas maar ook onder de …. . De full experience. Blijkbaar was het toch uniek want de fotograaf zei toen, doe maar een luier om die kunnen we wel weg retoucheren. Een stuk veiliger. Het lijkt erop dat we een mooie fotoshoot hebben, volgende week de foto’s ophalen en kijken of Milou talent heeft om fotomodel te worden. De exposure die Milou ons gegeven heeft, hebben we goed doorstaan, want zeg nou eerlijk, fijn is anders maar het is van je kind en die mag dat. Hoe de fotograaf erop terugkijkt is moeilijk te zeggen. Gelukkig liep op dat moment de poetsvrouw rond, dus die zal nog even alles ontsmet hebben, denk ik zo. Wij nog in het begin zeggen dat we zo’n makkelijk kind hebben. Ik heb zo’n vermoeden dat hij daar anders over denkt. Tja, geef hem eens ongelijk.

Ja het bestaat echt, een cursus om de huiltjes van je baby te onderscheiden. Gisteren hebben we de video van Priscilla Dunstan gekeken, die deze taal ontwikkeld heeft. Want je wilt toch zo goed mogelijk begrijpen wat je baby je probeert duidelijk te maken. Dus we werden ondergedompeld in de huiltjes die als Neh (ik heb honger), Eh (boertje zit dwars), Eairh (darmkrampjes), Owh (ik ben moe) en Heh (ik voel me niet lekker) klinken. Vannacht probeerden we het toe te passen, maar er ontstond toch discussie tussen Rob en mij of het nou Neh of Eh was. Het was voedertijd tijd het zal wel Neh zijn maar we hoorden toch echt Eh. Eenmaal aan de borst dronk Milou als een bezetene dus, zal wel Neh zijn geweest. Kortom of we moeten nog veel oefenen, of we hebben geen absoluut gehoor zoals mw Dunstan heeft of Milou spreekt een ander dialect. We moeten haar misschien toch maar voor de zekerheid ook de video laten zien, ook voor haar bestwil als haar ouders haar beter begrijpen…. En misschien baart oefening kunst.

Wat een roller coaster het krijgen van een kind. Iedereen zei het al, maar wat een verschil tussen het weten en zelf ervaren… Tja hoe zal ik het omschrijven. Overdag zag alles er wel redelijk rooskleurig uit maar s’avonds sloegen de twijfels en negatieve gedachten toe. Gelukkig bleef Rob rustig en liet zich niet gek maken door mijn stemmingswisselingen, wat erg fijn was. Nu aan het einde van de week zijn de pieken en dalen ook weer wat genormaliseerd. Halverwege de week had ik super last van mijn rug. Ik dacht spierpijn, maar wat bleek, Rob had zo hard op mijn rug geduwd tijdens de weeën (helaas op mijn instructies….) dat mijn rug blauw was en het dus toch geen of niet alleen spierpijn was. Mijn schouders en nek waren ook helemaal verstijfd, maar een massage deed wonderen. De borstvoeding startte goed. Ik dacht appeltje-eitje. Echter na 1 dag werden ze meer gevoelig en ontstonden er kloofjes, Stress, maar gelukkig met de juiste begeleiding van de kraamzorg en de lactatiedeskundige kan ik na een week zeggen dat Milou en ik het aardig onder de knie aan het krijgen zijn en de beginners kwaaltjes ver over lijken te zijn. Gelukkig. De nachten verlopen wisselend, tussen dat we tussen de voedingen door kunnen slapen maar ook dat Milou tussen de voedingen krampjes heeft. Dan zijn de nachten erg zwaar. Milou doet het heel goed. Na 6 dagen was ze al op haar geboortegewicht. Verder is ze een heel tevreden baby. Die veel slaapt en op de momenten dat ze wakker is de wereld aan het bestuderen is.

Op 11/5/13 om 01.00 uur s nachts was het zover. Regelmatige weeën. Ikke blij, geen inleiding. Anderhalf uur later Rob wakker gemaakt, wat behoorlijk wat moeite kostte want die dacht, het is nog geen ochtend, we hoeven nog niet naar het ziekenhuis. De verloskundige gebeld en bleek dat ik 2 cm ontsluiting had. We mochten naar het ziekenhuis. Al met al kostte dit meer tijd dan verwacht, want tijdens een wee kon ik niet zoveel en ze kwamen toch iedere 5 minuten. Om 06.00 uur kwamen we aan in Woerden. Toen had ik 4 cm ontsluiting en twee uur later 6 cm. Alles ging zeer voorspoedig en was ook goed vol te houden. Toen kwam er een dip, namelijk 4 uur stilstand op 6 cm. Uiteindelijk werd ik aan het infuus gelegd om de weeën verder op te wekken en kreeg ik pijnbestrijding. Dit laatste was super want tussen de weeën door sliep ik. Volledige ontsluiting volgde. Het persen ging niet goed. Na 1 uur was ik volledig uitgeput. De gynaecoloog kwam kijken en besloot tot vacuüm verlossing. Mij maakte het niet meer uit. Binnen 10 minuten werd Milou geboren en ik was zo blij dat het over was. Alles was goed maar we moesten nog een nachtje ter controle blijven. Zondag ochtend mochten we naar huis, alles was in orde.

Op 10 mei moet ik weer op reguliere controle. Het idee is om vandaag te strippen want ik zie het niet zo zitten om bij 42 weken aan het infuus te moeten. De verloskundige had afgelopen dinsdag gezegd dat het over het algemeen niet zo’n pijn doet………:(….. Bloeddruk was goed maar voor de zekerheid en als standaard procedure wilde ze ook dat we een hartfilmpje lieten maken in het ziekenhuis. Dus op naar het ziekenhuis in Woerden waar bleek dat een hartfilmpje 30 minuten duurde…. Was wel rustgevend steeds het geklop te horen. De verloskundige was tevreden over de hartslag. Daarna nog een controle echo om te kijken of de kleine volgens de groeicurven groeit maar ook om te kijken of er nog voldoende vruchtwater is. De groeimetingen waren prima, maar het vruchtwater niet, het was te weinig. Nadat de verloskundige met de gynaecoloog had overlegd, was de conclusie dat het sowieso een medische indicatie werd en dat als vandaag de bevalling niet automatisch op gang zou komen, ik zaterdag word ingeleid. Tja, niet wat ik in gedachten had. Nu hopen dat HET vannacht gaat gebeuren, anders toch het infuus…..

27 april, begint Rob te niezen en zegt hij dat hij zich niet lekker voelt. Ik denk jaja, mannen, zal wel meevallen. Helaas niet, hij krijgt koorts en moet een paar dagen thuis blijven van zijn werk. Oké, hij hoeft niet te puffen, maar om naast een man te puffen die zwak, ziek en misselijk is, ook niet mijn ideaal beeld van rots in de branding. Naar en paar dagen gaat het beter met hem en hij grapt, die zwangerschap zorgt voor goede resistentie en weerstand want jij hebt niets. Nee, gelukkig niet. Hadden we maar niets gezegd. Op 3 mei begin ik te hoesten en keelpijn te krijgen en de dag erna krijg ik bijna geen lucht. Gelukkig geen koorts, maar hoe moet dat nu als ik nu moet bevallen? Ik klink als een bouvier, en zodra ik 5 stappen zet ben ik buiten adem. ZO KAN IK NIET BEVALLEN!!!!! Verkouden niet erg, maar NIET NU! Alle middeltjes worden uit de kast gehaald, een gesneden uit naast het bed, verse jus, extra vitamine C, melk met honing en duimen maar. Gelukkig loopt het met een sisser af. Na 2 dagen flink beroerd te zijn geweest en slecht geslapen te hebben, begin mijn afweer het weer langzaam over te nemen en ben ik blij dat de kleine zo’n rekening met mama houdt.

Papa en ik lijken hetzelfde virus te hebben, namelijk van het virus ‘dit willen we nog allemaal af/gedaan hebben voordat jij geboren wordt’. Toch uit zich dat bij ons beiden heel anders. Bij mij uit zich dat in kamertje inrichten, kleertjes wassen die we hebben gekocht/gekregen, opruimen in huis, doop regelen, geboortekaartje maken, foto’s inplakken ed. Bij papa uit zich dat in toch nog even die instructeurs- en wijncursus doen, administratie opruimen (met enige stimulatie van mij), website maken en vele uren achter de computer (allemaal zeer nuttig, echter ik zie de prioritering anders dan hij, weer nesteldrang syndroom?!?). Uiteindelijk komt dan half april meer rust. Kamertje is klaar, huis is helemaal gepoetst en opgeruimd (met grote dank aan mijn schoonmoeder), alle cursussen zijn afgerond, geboortekaartje is klaar (met dank aan Rob van Berkel en zijn oneindig geduld over de vele wijzigingen) en alles wat nu nog hoeft te gebeuren is de kers op de pudding. Jij kan komen.

Eind maart ga ik met zwangerschapsverlof. Dit voelt dubbel. Mijn lijf geeft aan dat het genoeg is geweest, maar ben nu net ingewerkt en had graag door gepakt… Tja, kan niet alles. Het stoppen doet me goed. Ik merk dat ik meer moe ben dan gedacht. Ik begin mijn verlof dan ook lekker met een zwangerschapsmassage. Mmmmm. Ook laten we mooie foto’s van mij dan toch wel gigantische buik maken. Had ik tot die tijd bijna geen kwaaltjes, begin ik dan vocht vast te houden in mijn voeten en handen. Niet onoverkomelijk maar wel vervelend. Ik moet aan de steunkousen (zucht) en ’s nachts met skatebeschermers slapen, heel romantisch. Verder ben ik regelmatig uren ’s nachts wakker omdat ik niet in slaap kan komen. Het draaien in bed is een hele opgave en ja ook ik ga waggelen. Maar ondanks deze klaagzang gaat het eigenlijk nog heel goed en amuseer ik me prima.

Tja, als je zwanger bent, mag je op puf cursus. Ik kies yoga in de hoop dat ik ook wat meer mindful wordt. Het is 12 keer en het werkt inderdaad rustgevend. Papa gaat twee keer mee op partneravond waarop hij leert wat hij kan doen om mij te helpen. Eigenlijk heb ik daar weinig vertrouwen in. Niet zozeer in hem maar wij hebben deze technieken ook op elkaar moeten oefenen en iedereen had al na 5 minuten spierpijn en ik heb mij toch echt laten vertellen dat een bevalling over het algemeen iets langer duurt. Dus….. Ik bereid me maar voor dat ik toch het grootste gedeelte zelf moet doen, slik. Ik blijf op een roze wolk zitten, ondanks dat sommige groepsgenoten bij hun eerste bevalling toch niet de standaard bevalling hebben gehad. Ik blijf denken dat mij dit gespaard blijft omdat alles zo goed verloopt. Tja dat zullen we nog wel eens zien.

Na in mijn omgeving redelijk wat drama verhalen over borstvoeding te hebben gehoord en gezien gaan papa en ik toch maar voor een borstvoedcursus van La Legue League van 3 avonden. Erg leerzaam in wat je kan verwachten, de oplossingen zijn en dat het ook even doorzetten is. Nu hopen dat het gaat lukken.

Verder ga ik iedere dinsdag naar zwangerschapszwemmen. Best pittig alle oefeningen. Erg confronterend dat je merkt dat je steeds langzamer wordt. Er wordt veel gedeeld en geroddeld over klachten, diegene die bevallen zijn en is altijd een leuke avond.

Tennissenlessen ben ik tot half maart blijven volgen. Het ging wonderbaarlijk goed, alhoewel ik op het einde alleen de ballen retourneerde die binnen een straal van 2 meter bij mij vandaan waren. Rennen was er niet meer bij… Ach ik vond dat ik een goed excuus had.

Het is eind januari, 3 maanden voor D-day en we hebben nog niets uitgezocht voor het kamertje. STRESS en al helemaal als we horen dat op sommige meubels 3 maanden levertijd zit. Als de wiedeweerga alles uitgezocht en gelukkig bleek wat wij wilden hebben in 1 a 1,5 maand geleverd kon worden. Dat was een opluchting, maar de stress was wel toegeslagen, dus ik ging papa achter z’n broek aan zitten want het kamertje moest geschilderd worden, ik wilde dat er een grote kast kwam en we moesten boekenkasten creëren voor al mijn studieboeken. Dus aan de slag. Ik voelde de druk meer dan papa, waardoor we soms op een andere golflengte zaten… Tja, hoort erbij hebben we begrepen. Ik begrijp dat er zelfs een officiële diagnose voor is, nesteldrang of zo iets.